مقدمه
از سال 1395 تاکنون، همکاری با FATF و اجرای استانداردهای این نهاد به یکی از موضوعات مطرح در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده است. در طول این مدت، جمهوری اسلامی با FATF در سطوح مختلفی همکاری کرده و به ازای خروج از لیست سیاه این نهاد، در سال 1395 برنامه‌ی ابلاغی از سوی FATF را به منظور اجرای آن، در 41 بند پذیرفت. از جمله موارد این برنامه می‌توان به تصویب دو معاهده‌ی بین‌المللی پالرمو و CFT در بند 28 آن اشاره کرد.
در راستای پذیرش برنامه‌ی اقدام، FATF تیرماه 1395 در بیانیه‌ای اعلام کرد که ایران تعهد بالای سیاسی برای اجرای برنامه‌ی اقدام داده است؛ بنابراین به مدت 12 ماه اقدامات متقابل علیه ایران به حالت تعلیق درآمد. اما در ادامه به دلیل تعارضات بندهای برنامه‌ی اقدام با منافع و امنیت جمهوری اسلامی، باعث شد تمام بندهای آن اجرا نشده و در پی این موضوع، اسفند 1398 ایران دوباره وارد لیست سیاه FATF شد.
در زمان ورود دوباره‌ی ایران به لیست سیاه این نهاد، FATF در اسفند 1398 بیانیه‌ای صادر و تمام همکاری‌های آینده بین خود و ایران را مشروط به پذیرش دو معاهده‌ی پالرمو و CFT کرد. معاهداتی که به دلایلی همچون معارضه با قانون اساسی و تشدید اثرات تحریم به دلیل اجرای آن‌ها، در ایران با مخالفت‌هایی روبرو شد و تصویب نشد.
در این گزارش قصد داریم تا با بررسی فنی معاهده‌ی پالرمو، نشان دهیم چگونه این معاهده در کنار استانداردهای گروه ویژه‌ی اقدام مالی می‌تواند اثرگذاری تحریم‌های آمریکا علیه ما را تشدید کرده و اقدامات صورت گرفته در راستای خنثی‌سازی تحریم‌ها را کم‌اثر و با بی‌اثر کند.
